Να νικάς ή να χάνεις; Ο καθένας χρειάζεται να κερδίζει ένα μετάλλιο μερικές φορές αν είναι να ικανοποιηθεί από τους κόπους του στην κολύμβηση. Αλλά η αλήθεια είναι ότι σχεδόν κάθε κολυμβητής πιο συχνά βρίσκεται σε θέσεις που δεν του δίνουν μετάλλιο παρά στις τρείς πρώτες. Ο κολυμβητής δεν θα πρέπει να διδαχθεί να περιμένει να είναι πρώτος κάθε φορά. Ούτε να εθιστεί στο χάσιμο. Αυτό που θα πρέπει να διδαχθεί είναι να περιμένει και τα δύο. Να μπορεί να αντιμετωπίσει και τη χαρά της επιτυχίας αλλά και την πικρία της αποτυχίας. Είναι επίσης σημαντικό ο νέος κολυμβητής να μάθει ότι από την ήττα υπάρχει συχνά η νίκη, ένας καλύτερος χρόνος, ένα προσωπικό ρεκόρ, η επίτευξη ενός ενδιάμεσου στόχου ή ακόμα μια καλή εμφάνιση σε μια σκυταλοδρομία που θα συνεισφέρει σε μια ομαδική νίκη.
Προπονητές και γονείς πρέπει πάντα να θυμούνται ότι η περιστασιακή ήττα είναι τόσο σημαντική στην ανάπτυξη του ατόμου όσο και μια περιστασιακή νίκη. Υπάρχουν γονείς που ψάχνουν καθημερινά στα κολυμβητικά νέα και στο διαδίκτυο αποτελέσματα και χρόνους έτσι ώστε να βρουν εύκολους αγώνες ή αθλήματα, στους οποίους το παιδί τους με σιγουριά θα νικήσει. Ανάλογα μερικοί προπονητές (ακόμη και σε εθνικό επίπεδο) αποφεύγουν τους δυνατούς αντιπάλους, για να έχουν ένα πιο εντυπωσιακό αρχείο νικών-ηττών. Και στις δύο περιπτώσεις στο παιδί γίνεται κακό. Το να περιορίσεις ένα παιδί στο πεδίο της νίκης σημαίνει να του αρνηθείς την πιθανότητα να αναπτύξει την ικανότητα να αντιμετωπίζει την αποτυχία.
Υπάρχει πολλές φορές επιμονή και πίεση για νίκη που προκαλεί καυγάδες μεταξύ των γονέων και του παιδιού, των γονέων και του προπονητή (με το παιδί στη μέση). Υπάρχουν γονείς που κάνουν πάρτι όταν το παιδί τους που είναι μόλις 9-10-11 ετών κερδίζει σε κάποιον αγώνα ένα μετάλλιο. Αντίθετα, υπάρχουν γονείς που χτυπούν και να βρίζουν το παιδί τους που δεν κέρδισε μετάλλιο στους αγώνες. Τελικά, τα παιδιά και των δύο αυτών γονέων να εγκαταλείπουν την κολύμβηση.
Σύμφωνα με μελέτες οι αθλητές εγκαταλείπουν το χώρο της κολύμβησης για διάφορους λόγους. Ο πιο συνηθισμένος λόγος είναι η απογοήτευση των αθλητών όταν έρθουν οι πρώτες αποτυχίες και σταματήσουν οι επιτυχίες που είχαν σε μικρότερες κατηγορίες. Σε αυτό φταίει απαραίτητα ο γονέας και ο προπονητής. Η πίεση τους για το μετάλλιο και την πρώτη θέση έγινε αφόρητη – μερικοί κέρδισαν πολλά πολύ γρήγορα – γι’ αυτό και ο πόνος της ήττας ήταν αβάσταχτος. Οι γονείς σε περίπτωση επιτυχίας θα πρέπει να συγχαρούν το παιδί, να θαυμάσουν το οποιοδήποτε μετάλλιο και να το αγκαλιάσουν, ιδιαίτερα αν ήταν μια δύσκολη νίκη. Την επόμενη να σχίσουν τα αποκόμματα από τις εφημερίδες, στα οποία αναφέρεται η νίκη και να τα τοποθετήσουν σε άλμπουμ. Αυτά μόνο, μιας και η ζωή συνεχίζεται κανονικά χωρίς παραπέρα σχόλια ή ενέργειες. Αν το παιδί αποτύχει η αντίδραση οφείλεται να είναι η ίδια, να δείξουν δηλαδή ενθουσιασμό για τον αγώνα, λίγες λέξεις για να δείξουν ότι σέβονται την προσπάθεια του παιδιού τους για να μπει στον αγώνα, λίγα λόγια για το παιδί που νίκησε και αν χρειάζεται λίγο φτιάξιμο του κεφιού, δεν υπάρχει τίποτα κακό σ’ αυτό. Η ενθάρρυνση είναι πάντα καλόδεχτη.